AGONÍA

O oco do meu peito sangraba
mentres nos ollos
morríanme as bágoas

as ideas mortas que nunca tiven
agora podrecían
baixo un sol cheo
de lenta agonía

Que queda? Que permanece?
se até o máis verde perece
ata as vontades de ferro
escurecen

tentar escribir
versos inmortais
pra'que?
poerentos e negros
baleiros e tesos
tremendo
de medo
chorando; de rabia
as unllas no pescozo esvaran
o sangue derrama;
moi fráxil, sen brío
sen quente
sen frío
sen paz
sen respiro..

...