Deixa que outro che crave un coitelo. Que fure o teu corpo fondo, que atravese a túa carne.
Que a sangue flúa a borbotones, vermella, deslizándose polo teu corpo quente mesturada ca súor fría.
Deixa que o coitelo xee a pel, sinte o xeo no teu interior, a dor, a rabia
a impotencia ó saber que non podes facer nada
As bágoas tentan estoupar nos teus ollos, pero ti apretas os dentes, de forma que doa, mentres o coitelo revólvese no teu interior, facéndose dono da situación,
sendo ti suxeito pasivo neste apuñalamento.
Agora, intenta arrincarte o coitelo co rostro sereno.
Xamáis sentiras unha dor semellante. Quererás morrer mesmo nese intre, quererás abandoar, quererás deixarte levar polo camiño fácil.
Pero non o farás, e tirarás do coitelo cara fora, sentindo esa dor tan intensa, arrincándoo do teu interior, liberándote del.
Xa non hai dor, xa non hai pesar, xa non hai rabia.
So alivio.
E iso é o que se sinte cando o sangue che ferve.
Dor, impotencia, rabia, furia pola inxusticia.
Pero alivio e satisfacción na victoria trala loita.
Non podía estar mellor escollida a metáfora do coitelo para simbolizar a impotencia ante a inxustiza.
ResponderEliminarÉ a sensación de todos os inconformistas pero só se ademais es un rebelde e un loitador logras a forza para arrancar o coitelo.
O texto faime pensar no Porco de pé e, en referencia o doutor Alveiros, recordar que non hai merda máis grande que deixarse o coitelo dentro ata acostumarse a dor e converterse no que se odiaba.
Exacto,
ResponderEliminaraínda que doa arrincalo, sempre doerá máis ter a sensación que que se está a podrer no teu interior.
:)