A resposta é sinxela.

¿Qué ten esta terra, capaz de facer que tantos perderan á cabeza por ela?
¿Qué é, señores, o que a fai diferente ó resto?
¿Qué pode empurrar a un home a perde-la vida por un anaco de terreo?
A resposta, xentes de ben ou de mal, é que iste non é un anaco de terreo calquera.
É unha muller fermosa e fértil, de cabelos verdes e longos, corpo forte e cos pes sempre feitos ó camiño, bicándonos con beizos de xeo.
Mans abertas e brancas, convidándonos a vivir no seu ventre, ollos abertos que todo o ven.
Paraíso para algúns, perdición para outros.
Galiza para todos.

Non todo é da cor do vento.

A superficie de Galicia é ampla, nela cabe todo; é unha terra libertaria onde hai lugar para todo o que a queira.

Como aquí cabe todo, hai de todo.

Temos dende os loitadores que sosteñen a súa vida sobre uns ideais polos que a viva voz pelexan; nos que se fundamenta o seu vivir.

Os hai silenciosos, sorrintes, felices e cheos; sen preocupacións.

Os hai sumisos. Grises. Sen vida, sen forza. Sen aspiracións. Coa felicidade que o pasotismo produce.

Os hai carraxentos e cheos de alevosía, que rezuman maldade ó seu paso, coa lingua envelenada, que gozan como trasnos e sorríen coma demos.

Pero noutra parte, Galicia chora. 

Galicia morre de fame. Galicia medra na rúa. 

Galicia non coñece máis amor que o que perdeu; Galicia ten frío e Galicia morre de calor.

Galicia é esquecida. 

Esquecida por nós, esquecida polos seus propios fillos.

Bágoa

Hoxe, onte, antonte, o ceo galego viste de gris.
Existe nesta terra, por mor do devenir ou qué sei eu, un home ou muller de mal, que, sen un motivo que eu poida chegar a comprender, disfruta vendo arder ó seu propio patrimonio.
Si, oxe as Fragas do Eume berran sen que ninguén as escoite, mentres o seu corpo morre en silencio.
Bendita xoia galega que non soubemos apreciar ata que agora a perdemos.
Mestúrase a dor co vento e as cinzas enchen a paisaxe, voan os recordos do verdor de anos atrás que xa non existe, e no seu lugar queda unha negrura da cor da noite.