Miro cara a miña dereita: varón de mediana idade, de avanzada calvicie e ollos negros xoguetea coas chaves, ó tempo que emite o seguinte comentario á muller que ten ó lado.
- A mi no me parece normal este uso del gallego, no me parece bien ni que se la considere lengua. Seamos realistas y llamémosla por lo que es, un dialecto del castellano, sin más ciencia, el idioma de la incultura en Galicia.
Ó que ela responde:
-Completamente de acuerdo, mis hijos detestan el gallego y se les obliga a estudiarlo en el colegio como si de una lengua se tratase.
A conversación continúa pero eu xa non a escoito. Poño os auriculares e comezo a pensar.
¿É o galego unha lingua digna de estudo? Hai moi diversas opinións sobre o particular, uns din que si, outros que non, a maioría nin o plantea, ¿Por qué?
O galego, a lingua suave por excelencia, lingua celta, lingua nosa. Lingua por cuxa defensa moitos morreron, feita de menos moitas veces, despreciada e alabada; querida e odiada, sexa como sexa, nosa.
É unha porción de cada galego e galega do mundo, esa indentidade, o que nos distingue do resto; porque se ti levas a Galicia no corazón, crerás que os berros en lingua galega son os que mellor e máis alto se escoitan, cun clamor que pode alzar mans e mans, que fará resoar o ardor desta nosa lingua amada ata donde queiramos nós que chegue.
Cóidaa, é túa.
É nosa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario