AGONÍA

O oco do meu peito sangraba
mentres nos ollos
morríanme as bágoas

as ideas mortas que nunca tiven
agora podrecían
baixo un sol cheo
de lenta agonía

Que queda? Que permanece?
se até o máis verde perece
ata as vontades de ferro
escurecen

tentar escribir
versos inmortais
pra'que?
poerentos e negros
baleiros e tesos
tremendo
de medo
chorando; de rabia
as unllas no pescozo esvaran
o sangue derrama;
moi fráxil, sen brío
sen quente
sen frío
sen paz
sen respiro..

...

Evolución (?)

Houbo un tempo no que os homes non eran homes.
"Camiñaban" se así se puidera chamar, cravando os nudillos de igual maneira que os pés; polas áridas terras marróns,  ou pola  húmida lama que cobría os chans do norte.

Hoxe en día, nós, os resabidos Sapiens - Sapiens, contemplamos a aqueles proxectos de homínidos prehistóricos con superioridade, ó velos camiñar encorvados, e case semellando ós pasos dun meniño pequecho nos seus primeiros meses de vida.

Pero esta especie en proceso de formación, a humana chamada, como tódalas especies na historia que tiveron a sorte de chegar até os nosos días, comezou a experimentar cambios.
Pouco a pouco a supervivencia resultaba máis sinxela e isto ocorría paralelamente ó proceso de cefalización destes nosos antigos tataravós, fomos aprendendo e razoando e isto fíxonos sentirnos superiores.


..Pero, á marxe de todos estes importantes cambios, produciuse un que destacóu sobre o resto.


O home, que pouco se distinguía dun simio nos andares,enderezou as súas costas. As súas mans fóronse afastando do chan, dándolle liberdade de movementos nas extremidades superiores, o que lle serviu para utilizalas como ferramentas indispensábeis para o desenvolvemento humano.

ESTE PRIMITIVO SER ADOITOU UNHA POSTURA ERGUEITA, EN PÉ, O QUE FIXO POSIBLE A VISTA Ó FRONTE.

Postura ergueita, vista ó fronte. Mans que loitan.

Á marxe de todo o que sabemos xa destes os nosos primeiros devanceiros, seguimos tendo moito que aprender deles.

Érgámonos pra'loitar cas nosas máns, pois o noso futuro está ó fronte e nunca atrás.

PALABRAS

Inxustiza.Dor.Fame.Medo.Conformismo.Resignación.Tristura.Represión.Escravitude.Hipocresía.Coacción.Mentiras.Guerra.Golpes.Tiros.Sangue.Morte.Indiferenza.Sufrimento.Maldade.Pasotismo.Alevosía.Ambición.Envidia.Tortura.Desinformación.Censura.Intimidación.Violencia.Crime.Soberbia.Poder.Incultura.Desinterés.Diñeiro.Ostentación.Necesidade.Infelicidade.Incomprensión.Rincor.Crueldade.Perfección.Soidade.





 ¡P R O T E S T O!

Adverbio de negación

-Temos tantas ansias, tantas ganas de come-lo mundo a base de trabadas decisivas,
tanta revolución enchéndonos os beizos, que..
que..
..

-Que limitámonos a frear cando nos poñen un balado diante.

FÉRVEME O SANGUE

Ferve, coma unha pota na lareira, coma os beizos en verán.

Deixa que outro che crave un coitelo. Que fure o teu corpo fondo, que atravese a túa carne.
Que a sangue flúa a borbotones, vermella, deslizándose polo teu corpo quente mesturada ca súor fría.
Deixa que o coitelo xee a pel, sinte o xeo no teu interior, a dor, a rabia
a impotencia ó saber que non podes facer nada
As bágoas tentan estoupar nos teus ollos, pero ti apretas os dentes, de forma que doa, mentres o coitelo revólvese no teu interior, facéndose dono da situación,
sendo ti suxeito pasivo neste apuñalamento.

Agora, intenta arrincarte o coitelo co rostro sereno.
Xamáis sentiras unha dor semellante. Quererás morrer mesmo nese intre, quererás abandoar, quererás deixarte levar polo camiño fácil.

Pero non o farás, e tirarás do coitelo cara fora, sentindo esa dor tan intensa, arrincándoo do teu interior, liberándote del.

Xa non hai dor, xa non hai pesar, xa non hai rabia.
So alivio.


E iso é o que se sinte cando o sangue che ferve.

Dor, impotencia, rabia, furia pola inxusticia.

Pero alivio e satisfacción na victoria trala loita.

Revolucionarios de salón.

Revolución. Este concepto pode dar lugar a unha ampla gama de significados, así como a un abanico das máis diversas interpretacións alleas.

Suxire cambios, movemento, innovacións.

Actuar.

Iso é o que pretende significar esa tan enormemente mentada verba, tan usada para fins e procedementos tan contrarios a súa verdadeira designación.

Ese movemento, eses cambios, esas innovacións que na man tiñamos; quedaron relevadas o dito e non ó feito, á palabra e non ó acto, ó falado xamais posto en práctica.

Sí, porque se hai algo que gusta ó xénero humano iso é falar.

Falar de proxectos, de ideas explosivas, falar, en fin, da revolución que polo seu aburguesado benestar non son capaces de levar a cabo.

É moi fácil falar coma un pobre sendo rico. Moi fácil falar de dereitos alleos sentado no sofá, e cunha copa do mellor viño da terra na man. Moi sinxelo levantar o puño cun Rólex colgado en prol dos que xamais o terán.

Ca boca chea de revolución e cos brazos caídos, afogados nas comodidades que de outros criticamos, malgastando e falando dos dereitos do máis pobre; alegando falta de medios para levar a práctica as nosas empresas.

¿Qué medios son necesarios para salva-lo noso mundo?  Erguerse é o primeiro deles, o demáis é esforzo e traballo, pero NON! Preferimos falar dende casa, quentiños e co noso prato cheo diante.

Revolucionarios de salón, señores, iso somos.

Resgardados tras unha parede feita de principios e ideais que presentamos coma nosos. Hipócritas coma aqueles os que criticamos.

E, que conste; escribo isto dende a miña casa de veraneo cun ordenador portátil sobre pernas.

No salón .

MENSAXES DO VENTO

Día gris de perla escura,

Reflexiono esta mensaxe;

Que con verbas corta o vento

do seu contido salvaxe.

Dor aguda enche o ambiente,

De corazóns encollidos

Unha nai fica baleira
Dos que un día foron fillos.

Por querer voar ben lonxe

Esqueceron as raíces,

Por querer saír ó mundo

Voltaron vellos e grises

Enterrando á nai galega,

Entre bandeiras foráneas

Tratando de lingua vella

Ó verde idioma da patria

Rompendo cas tradicións

Feitas de anciás silandeiras

Enchendo ca indiferencia

De ocos nosas fronteiras

Pero lonxe destes feros,

Negros nemigos da patria

Quedamos certos galegos,

Ditosos da nosa fala;

Do noso pobo de ferro

Das ondas do noso mar,

Que sorrimos cando vemos

Galega bandeira ondear.

VOCES DE TINTA

Saído da man de @Eche_UnMisterio e @Unhavoz

Liberdade de nove bágoas,
non podemos atopar

moitos homes e moitas esperanzas
perdéronse no seu cantar.
Inxustizas a cotío
tivemos que aghoantar
a nosa Terra, que non esquece,
algún día ten que loitar.
Moito nos quitaron,
e nos privaron de soñar,
pero esta xente, que non esquece
as súas esperanzas cumprido fin terán.


Medramos tentando acadar o ceo,
nesta terra virxe de bágoas de fel
cólleme da man, pra xuntos botar a ascender,
na memoria dos que un día xuraron vencer.
A esperanza nas rúas medra,
a loita reside nos brazos dos bos;
paseando polo mundo un corazón de pedra,
Decátate, non loitamos sós.

Chegados serán os menceres roxos

virán da man das noites en mármore esculpidas

aldraxes e inxustizas, cincel e martelo                                                              

 polas meixelas fluirán,

lapas do inferno.

As mas loitarán baldeiras de armas,

dos beizos encarnados fluirá  con xustiza 

a voz e a palabra.

E os brazos dos homes

frotarán por enriba das armas das bestas

que din nacer sendo persoas,

e morren coa alma feita dos cans comesta.

Farase despois, xustiza, inexistente concepto

depurada cal ventre de reloxo suízo

non a de agora, ¡xustiza! vaia...

de limpo principio ferido 

por mor do cobizo.

SEN MÁIS

Retranca.
A dos vellos nos bares, xogando a partida as catro da tarde despois do xantar; a sabedoría popular do avó centenario; a experiencia ilustradora das vellas que venden no mercado da praza.
Esa dignidade abrumadora coa que a velliña galega percorre o camiño, sempre empedrado, dobrada polos anos; pero aínda asi, erguida.

Costume.
O que perdura cos anos; movendo os pes dos nosos nenos ó compás dos nosos ventos. Movidos por un ritmo interior co que se es nado; movidos pola tradición, pola liberdade, movidos polo sentirse galego.

Revolución.
Os berros dos xóvenes nas rúas, reivindicando facer noso este paraíso que sempre nos pertenceu, coas mans no aire e a testa ben alta, as gorxas que non se gastan, ideais de ferro e corazón ardente.

Suor.
Derramada pola fronte dos nosos fillos, traballadores que enchen a nación, loitando contra a inxustiza e superando os obstáculos que a vida lles mostra. Facendo máis fortes os seus brazos e logrando que os seus hombreiros sexan quen de soportar cargas máis pesadas. Arriscando a súa vida; morrendo en ocasións por defender o seu.

Todo un conglomerado de cousas fan á Galiza especial, prego disculpas a todos vós pois coido que non caben neste modesto espacio.

-------

Falouse sempre da valía desta terra, do moito que podería dar de sí, se a coidasemos e quixesemos coma fillos libertarios que somos, ou deberiamos ser.
Temos unha fronte inesgotable de recursos sen explotar que agarda ser valorada e gozada.

Témolo nas nosas mans. Sexamos fillos.
Queiramos á terra.

Co vento veñen, co vento foxen

Encher con sangue unhas veas frías

Que xa non palpitan.

Dicirlle á lúa; un trago de algo..

Que mate e non engorde.

Arder co desexo estirando un segundo

Que sempre remata.

Flotar rúa abaixo, lembranzas dun tempo..Perdido?

Contigo.

Xeonllos, que xamáis bicarán a terra

Frente perenne, berros ó tempo;

Noites dun día, unidas ó vento

Creando dispersas este sentimento

Desgarros internos, maldicindo ó ceo

Demo, que mal día! – Pensa ca resaca

Profundas feridas, amores que matan

Xente doente chora nas esquinas

Crendo vencidas

Súas almas malditas

Palabras ó vento

Palabras perdidas.

Que non doan os recordos