SEN MÁIS

Retranca.
A dos vellos nos bares, xogando a partida as catro da tarde despois do xantar; a sabedoría popular do avó centenario; a experiencia ilustradora das vellas que venden no mercado da praza.
Esa dignidade abrumadora coa que a velliña galega percorre o camiño, sempre empedrado, dobrada polos anos; pero aínda asi, erguida.

Costume.
O que perdura cos anos; movendo os pes dos nosos nenos ó compás dos nosos ventos. Movidos por un ritmo interior co que se es nado; movidos pola tradición, pola liberdade, movidos polo sentirse galego.

Revolución.
Os berros dos xóvenes nas rúas, reivindicando facer noso este paraíso que sempre nos pertenceu, coas mans no aire e a testa ben alta, as gorxas que non se gastan, ideais de ferro e corazón ardente.

Suor.
Derramada pola fronte dos nosos fillos, traballadores que enchen a nación, loitando contra a inxustiza e superando os obstáculos que a vida lles mostra. Facendo máis fortes os seus brazos e logrando que os seus hombreiros sexan quen de soportar cargas máis pesadas. Arriscando a súa vida; morrendo en ocasións por defender o seu.

Todo un conglomerado de cousas fan á Galiza especial, prego disculpas a todos vós pois coido que non caben neste modesto espacio.

-------

Falouse sempre da valía desta terra, do moito que podería dar de sí, se a coidasemos e quixesemos coma fillos libertarios que somos, ou deberiamos ser.
Temos unha fronte inesgotable de recursos sen explotar que agarda ser valorada e gozada.

Témolo nas nosas mans. Sexamos fillos.
Queiramos á terra.

Co vento veñen, co vento foxen

Encher con sangue unhas veas frías

Que xa non palpitan.

Dicirlle á lúa; un trago de algo..

Que mate e non engorde.

Arder co desexo estirando un segundo

Que sempre remata.

Flotar rúa abaixo, lembranzas dun tempo..Perdido?

Contigo.

Xeonllos, que xamáis bicarán a terra

Frente perenne, berros ó tempo;

Noites dun día, unidas ó vento

Creando dispersas este sentimento

Desgarros internos, maldicindo ó ceo

Demo, que mal día! – Pensa ca resaca

Profundas feridas, amores que matan

Xente doente chora nas esquinas

Crendo vencidas

Súas almas malditas

Palabras ó vento

Palabras perdidas.

Que non doan os recordos

Fervenza chamada amor; ...

Sombra inerte que palpita,
delirios do corazón
se aínda miúda fora
non calaría esta dor.

Feitizo descoñecido
Conciencia do pecador
Inxuria do camiñante
que moitos chaman amor.

Ó ser sentimento cego
ataca sen condición
pois sendo galán ou crego,
fondo crava este aguillón.

Sen pesada artillería,
nin coraza de latón,
é frío coma unha estaca
ardente coma o carbón
Á miña comprensión escapa;
como tan banal prisión
ó meu verde corpo atrapa,
quecendo sen ton nin son,

Pero, qué haberá máis certo,
ca este doce morrer mol?
digo a corazón aberto;
Fervenza chamada amor.

DIARIO DUN SINTERRA

Meu nome é ninguén, e son un sinterra

Non teño amo, nin patria nin deus

O camino fórmano as miñas pegadas

Son eu quen decide quen foi e quen veu.

Camiño sen rumbo

Apilando fracasos

Recordos de chumbo

Morren cos meus pasos

Podedes facer de min

A sátira que queirades

Pois vosas vidas baleiras

Outra cousa xa non saben

Que se escollo como vida

A de peregrino salvaxe

Non poñas impedimentos,

Nin mostres a túa carraxe

Pois se de  medrar escollo;

E medre nas mans do aire

foi porque así eu o quixen,

e ca lúa do ceo baile.

..

Meu nome é ninguén, e son un sinterra

Xurei non morrer, máis penso cumprir

se de mornos chíos miña gorxa berra

a vida de vento que quixen vivir.

"Ceibes vivimos hoxe, ceibes morreremos mañá"

DIN DE NÓS

Chegan ás miñas orellas

Ditos que medran nas rúas

Voces novas e vellas

Firen almas como púas

Voces necias e iñorantes

Malicia en estado puro

Mesquiños intolerantes

Rematar con eles xuro

“Pobriños, os galegos

Pobo débil e sen sangue

Camiñan cos ollos cegos

Sen vida que o tempo abrangue”

Eso din de nós aqueles,

Que valoralo non saben

Que o demo se ocupe deles

Como non o fixo antes

Pobo forte e ceibe somos,

Herdanza enxebre levamos

Vivimos cos tempos novos,

Noso propio son cantamos

Frontes altas, mans ó aire,

Ollos pechos ó pasado

Sen estarnos preocupados

Pois estamos por diante

Somos grandes, e lembrádeo

Creémo-la nosa historia

Sendo fillos libertarios

Vivimos nas mans da gloria.

Progreso. Onde?

Estamos a vivir nunha época na que todo o que nos fixo humanos un día, estase perdendo. O diñeiro, as fortunas, toda esa tecnoloxía banal cuxo propósito é achegarnos uns a outros, é o que nos está afastando.
Pretendo lembrar tempos que non foron os meus, onde o maior sentimento era o de agarra-la man dun irmán de pensamento, o de deixar fluír verbas berradas con emoción dos nosos beizos, o de lograr todo canto nos propuxeramos somentes ca suor da nosa fronte, notabamos a indignación das inxustizas nas nosas veas; sen dependencias, vivíamos na terra das liberdades e sentiamonos libres, e agora, no medio de tanto avance e tanto conto, volvemos cara atrás, convertidos en prisioneiros de nós mesmos.
Isto é o que chaman progreso.
Rematando co xénero humano, creando barreiras.
Encadeados.
Encadeados ó que alguén chama progreso.

Mensaxe para quen queira.

Queridos lectores, son Unha Voz e teño algo que decirvos.
Moro nesta terra dende que a miña memoria o lembra; vin de todo canto pode percorrer estes camiños.
De todo?
Básome na única certeza certa cando afirmo, que nin cando morra, nin aínda que vivira cincocentas vidas coma esta, podería ver de todo o que esta terra dispón.
De verdade, non vos dades conta de todo o que temos? Día a día teño a oportunidade de comprobar que hai persoas cuxo corazón ten unha franxa azul e unha estrela vermella no medio debuxada; xente que non ten reparo en dicir abertamente, que comparten e levan ese sentimento que, con perdón ós coñecidos casteláns, é preciso ser galego para sentir. Temos o camiño aberto polos que viñeron antes que nós, e a nosa misión é deixarllo máis fácil ós que virán despois.
É fermoso comprobar que hai xente, capaz de portar e compartir este ideal único co que nace cada galego e galega do mundo. Emocióname que un anaquiño da vosa vida estea adicado a este anaco de terreo.
Pero non todo é tan transparente. Polo de agora, nin sequera somos unha minoría.
Debemos darnos de conta de que os maiores detractores de Galiza son os propios galegos, ¡Compartimos terreo con eles!
Pero estamos cegos. Deixámonos tanto a pel en tentar que o noso folclore sexa respetado fóra, que non vemos o que temos na casa.
Vergoña.
Vergoña de lingua, vergoña de historia. Vergoña de cultura. ¡Galegos que foxen! ¿De quén?
¡DE SI MESMOS!
Abrámo-los ollos, e miremos cara dentro. Galiza nos necesita, agora máis ca nunca.
O momento é aquí e agora.

LINGOA PROLETARIA DO MEU POBO

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa nan saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os valeiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...