AGONÍA

O oco do meu peito sangraba
mentres nos ollos
morríanme as bágoas

as ideas mortas que nunca tiven
agora podrecían
baixo un sol cheo
de lenta agonía

Que queda? Que permanece?
se até o máis verde perece
ata as vontades de ferro
escurecen

tentar escribir
versos inmortais
pra'que?
poerentos e negros
baleiros e tesos
tremendo
de medo
chorando; de rabia
as unllas no pescozo esvaran
o sangue derrama;
moi fráxil, sen brío
sen quente
sen frío
sen paz
sen respiro..

...

Evolución (?)

Houbo un tempo no que os homes non eran homes.
"Camiñaban" se así se puidera chamar, cravando os nudillos de igual maneira que os pés; polas áridas terras marróns,  ou pola  húmida lama que cobría os chans do norte.

Hoxe en día, nós, os resabidos Sapiens - Sapiens, contemplamos a aqueles proxectos de homínidos prehistóricos con superioridade, ó velos camiñar encorvados, e case semellando ós pasos dun meniño pequecho nos seus primeiros meses de vida.

Pero esta especie en proceso de formación, a humana chamada, como tódalas especies na historia que tiveron a sorte de chegar até os nosos días, comezou a experimentar cambios.
Pouco a pouco a supervivencia resultaba máis sinxela e isto ocorría paralelamente ó proceso de cefalización destes nosos antigos tataravós, fomos aprendendo e razoando e isto fíxonos sentirnos superiores.


..Pero, á marxe de todos estes importantes cambios, produciuse un que destacóu sobre o resto.


O home, que pouco se distinguía dun simio nos andares,enderezou as súas costas. As súas mans fóronse afastando do chan, dándolle liberdade de movementos nas extremidades superiores, o que lle serviu para utilizalas como ferramentas indispensábeis para o desenvolvemento humano.

ESTE PRIMITIVO SER ADOITOU UNHA POSTURA ERGUEITA, EN PÉ, O QUE FIXO POSIBLE A VISTA Ó FRONTE.

Postura ergueita, vista ó fronte. Mans que loitan.

Á marxe de todo o que sabemos xa destes os nosos primeiros devanceiros, seguimos tendo moito que aprender deles.

Érgámonos pra'loitar cas nosas máns, pois o noso futuro está ó fronte e nunca atrás.

PALABRAS

Inxustiza.Dor.Fame.Medo.Conformismo.Resignación.Tristura.Represión.Escravitude.Hipocresía.Coacción.Mentiras.Guerra.Golpes.Tiros.Sangue.Morte.Indiferenza.Sufrimento.Maldade.Pasotismo.Alevosía.Ambición.Envidia.Tortura.Desinformación.Censura.Intimidación.Violencia.Crime.Soberbia.Poder.Incultura.Desinterés.Diñeiro.Ostentación.Necesidade.Infelicidade.Incomprensión.Rincor.Crueldade.Perfección.Soidade.





 ¡P R O T E S T O!

Adverbio de negación

-Temos tantas ansias, tantas ganas de come-lo mundo a base de trabadas decisivas,
tanta revolución enchéndonos os beizos, que..
que..
..

-Que limitámonos a frear cando nos poñen un balado diante.

FÉRVEME O SANGUE

Ferve, coma unha pota na lareira, coma os beizos en verán.

Deixa que outro che crave un coitelo. Que fure o teu corpo fondo, que atravese a túa carne.
Que a sangue flúa a borbotones, vermella, deslizándose polo teu corpo quente mesturada ca súor fría.
Deixa que o coitelo xee a pel, sinte o xeo no teu interior, a dor, a rabia
a impotencia ó saber que non podes facer nada
As bágoas tentan estoupar nos teus ollos, pero ti apretas os dentes, de forma que doa, mentres o coitelo revólvese no teu interior, facéndose dono da situación,
sendo ti suxeito pasivo neste apuñalamento.

Agora, intenta arrincarte o coitelo co rostro sereno.
Xamáis sentiras unha dor semellante. Quererás morrer mesmo nese intre, quererás abandoar, quererás deixarte levar polo camiño fácil.

Pero non o farás, e tirarás do coitelo cara fora, sentindo esa dor tan intensa, arrincándoo do teu interior, liberándote del.

Xa non hai dor, xa non hai pesar, xa non hai rabia.
So alivio.


E iso é o que se sinte cando o sangue che ferve.

Dor, impotencia, rabia, furia pola inxusticia.

Pero alivio e satisfacción na victoria trala loita.

Revolucionarios de salón.

Revolución. Este concepto pode dar lugar a unha ampla gama de significados, así como a un abanico das máis diversas interpretacións alleas.

Suxire cambios, movemento, innovacións.

Actuar.

Iso é o que pretende significar esa tan enormemente mentada verba, tan usada para fins e procedementos tan contrarios a súa verdadeira designación.

Ese movemento, eses cambios, esas innovacións que na man tiñamos; quedaron relevadas o dito e non ó feito, á palabra e non ó acto, ó falado xamais posto en práctica.

Sí, porque se hai algo que gusta ó xénero humano iso é falar.

Falar de proxectos, de ideas explosivas, falar, en fin, da revolución que polo seu aburguesado benestar non son capaces de levar a cabo.

É moi fácil falar coma un pobre sendo rico. Moi fácil falar de dereitos alleos sentado no sofá, e cunha copa do mellor viño da terra na man. Moi sinxelo levantar o puño cun Rólex colgado en prol dos que xamais o terán.

Ca boca chea de revolución e cos brazos caídos, afogados nas comodidades que de outros criticamos, malgastando e falando dos dereitos do máis pobre; alegando falta de medios para levar a práctica as nosas empresas.

¿Qué medios son necesarios para salva-lo noso mundo?  Erguerse é o primeiro deles, o demáis é esforzo e traballo, pero NON! Preferimos falar dende casa, quentiños e co noso prato cheo diante.

Revolucionarios de salón, señores, iso somos.

Resgardados tras unha parede feita de principios e ideais que presentamos coma nosos. Hipócritas coma aqueles os que criticamos.

E, que conste; escribo isto dende a miña casa de veraneo cun ordenador portátil sobre pernas.

No salón .

MENSAXES DO VENTO

Día gris de perla escura,

Reflexiono esta mensaxe;

Que con verbas corta o vento

do seu contido salvaxe.

Dor aguda enche o ambiente,

De corazóns encollidos

Unha nai fica baleira
Dos que un día foron fillos.

Por querer voar ben lonxe

Esqueceron as raíces,

Por querer saír ó mundo

Voltaron vellos e grises

Enterrando á nai galega,

Entre bandeiras foráneas

Tratando de lingua vella

Ó verde idioma da patria

Rompendo cas tradicións

Feitas de anciás silandeiras

Enchendo ca indiferencia

De ocos nosas fronteiras

Pero lonxe destes feros,

Negros nemigos da patria

Quedamos certos galegos,

Ditosos da nosa fala;

Do noso pobo de ferro

Das ondas do noso mar,

Que sorrimos cando vemos

Galega bandeira ondear.

VOCES DE TINTA

Saído da man de @Eche_UnMisterio e @Unhavoz

Liberdade de nove bágoas,
non podemos atopar

moitos homes e moitas esperanzas
perdéronse no seu cantar.
Inxustizas a cotío
tivemos que aghoantar
a nosa Terra, que non esquece,
algún día ten que loitar.
Moito nos quitaron,
e nos privaron de soñar,
pero esta xente, que non esquece
as súas esperanzas cumprido fin terán.


Medramos tentando acadar o ceo,
nesta terra virxe de bágoas de fel
cólleme da man, pra xuntos botar a ascender,
na memoria dos que un día xuraron vencer.
A esperanza nas rúas medra,
a loita reside nos brazos dos bos;
paseando polo mundo un corazón de pedra,
Decátate, non loitamos sós.

Chegados serán os menceres roxos

virán da man das noites en mármore esculpidas

aldraxes e inxustizas, cincel e martelo                                                              

 polas meixelas fluirán,

lapas do inferno.

As mas loitarán baldeiras de armas,

dos beizos encarnados fluirá  con xustiza 

a voz e a palabra.

E os brazos dos homes

frotarán por enriba das armas das bestas

que din nacer sendo persoas,

e morren coa alma feita dos cans comesta.

Farase despois, xustiza, inexistente concepto

depurada cal ventre de reloxo suízo

non a de agora, ¡xustiza! vaia...

de limpo principio ferido 

por mor do cobizo.

SEN MÁIS

Retranca.
A dos vellos nos bares, xogando a partida as catro da tarde despois do xantar; a sabedoría popular do avó centenario; a experiencia ilustradora das vellas que venden no mercado da praza.
Esa dignidade abrumadora coa que a velliña galega percorre o camiño, sempre empedrado, dobrada polos anos; pero aínda asi, erguida.

Costume.
O que perdura cos anos; movendo os pes dos nosos nenos ó compás dos nosos ventos. Movidos por un ritmo interior co que se es nado; movidos pola tradición, pola liberdade, movidos polo sentirse galego.

Revolución.
Os berros dos xóvenes nas rúas, reivindicando facer noso este paraíso que sempre nos pertenceu, coas mans no aire e a testa ben alta, as gorxas que non se gastan, ideais de ferro e corazón ardente.

Suor.
Derramada pola fronte dos nosos fillos, traballadores que enchen a nación, loitando contra a inxustiza e superando os obstáculos que a vida lles mostra. Facendo máis fortes os seus brazos e logrando que os seus hombreiros sexan quen de soportar cargas máis pesadas. Arriscando a súa vida; morrendo en ocasións por defender o seu.

Todo un conglomerado de cousas fan á Galiza especial, prego disculpas a todos vós pois coido que non caben neste modesto espacio.

-------

Falouse sempre da valía desta terra, do moito que podería dar de sí, se a coidasemos e quixesemos coma fillos libertarios que somos, ou deberiamos ser.
Temos unha fronte inesgotable de recursos sen explotar que agarda ser valorada e gozada.

Témolo nas nosas mans. Sexamos fillos.
Queiramos á terra.

Co vento veñen, co vento foxen

Encher con sangue unhas veas frías

Que xa non palpitan.

Dicirlle á lúa; un trago de algo..

Que mate e non engorde.

Arder co desexo estirando un segundo

Que sempre remata.

Flotar rúa abaixo, lembranzas dun tempo..Perdido?

Contigo.

Xeonllos, que xamáis bicarán a terra

Frente perenne, berros ó tempo;

Noites dun día, unidas ó vento

Creando dispersas este sentimento

Desgarros internos, maldicindo ó ceo

Demo, que mal día! – Pensa ca resaca

Profundas feridas, amores que matan

Xente doente chora nas esquinas

Crendo vencidas

Súas almas malditas

Palabras ó vento

Palabras perdidas.

Que non doan os recordos

Fervenza chamada amor; ...

Sombra inerte que palpita,
delirios do corazón
se aínda miúda fora
non calaría esta dor.

Feitizo descoñecido
Conciencia do pecador
Inxuria do camiñante
que moitos chaman amor.

Ó ser sentimento cego
ataca sen condición
pois sendo galán ou crego,
fondo crava este aguillón.

Sen pesada artillería,
nin coraza de latón,
é frío coma unha estaca
ardente coma o carbón
Á miña comprensión escapa;
como tan banal prisión
ó meu verde corpo atrapa,
quecendo sen ton nin son,

Pero, qué haberá máis certo,
ca este doce morrer mol?
digo a corazón aberto;
Fervenza chamada amor.

DIARIO DUN SINTERRA

Meu nome é ninguén, e son un sinterra

Non teño amo, nin patria nin deus

O camino fórmano as miñas pegadas

Son eu quen decide quen foi e quen veu.

Camiño sen rumbo

Apilando fracasos

Recordos de chumbo

Morren cos meus pasos

Podedes facer de min

A sátira que queirades

Pois vosas vidas baleiras

Outra cousa xa non saben

Que se escollo como vida

A de peregrino salvaxe

Non poñas impedimentos,

Nin mostres a túa carraxe

Pois se de  medrar escollo;

E medre nas mans do aire

foi porque así eu o quixen,

e ca lúa do ceo baile.

..

Meu nome é ninguén, e son un sinterra

Xurei non morrer, máis penso cumprir

se de mornos chíos miña gorxa berra

a vida de vento que quixen vivir.

"Ceibes vivimos hoxe, ceibes morreremos mañá"

DIN DE NÓS

Chegan ás miñas orellas

Ditos que medran nas rúas

Voces novas e vellas

Firen almas como púas

Voces necias e iñorantes

Malicia en estado puro

Mesquiños intolerantes

Rematar con eles xuro

“Pobriños, os galegos

Pobo débil e sen sangue

Camiñan cos ollos cegos

Sen vida que o tempo abrangue”

Eso din de nós aqueles,

Que valoralo non saben

Que o demo se ocupe deles

Como non o fixo antes

Pobo forte e ceibe somos,

Herdanza enxebre levamos

Vivimos cos tempos novos,

Noso propio son cantamos

Frontes altas, mans ó aire,

Ollos pechos ó pasado

Sen estarnos preocupados

Pois estamos por diante

Somos grandes, e lembrádeo

Creémo-la nosa historia

Sendo fillos libertarios

Vivimos nas mans da gloria.

Progreso. Onde?

Estamos a vivir nunha época na que todo o que nos fixo humanos un día, estase perdendo. O diñeiro, as fortunas, toda esa tecnoloxía banal cuxo propósito é achegarnos uns a outros, é o que nos está afastando.
Pretendo lembrar tempos que non foron os meus, onde o maior sentimento era o de agarra-la man dun irmán de pensamento, o de deixar fluír verbas berradas con emoción dos nosos beizos, o de lograr todo canto nos propuxeramos somentes ca suor da nosa fronte, notabamos a indignación das inxustizas nas nosas veas; sen dependencias, vivíamos na terra das liberdades e sentiamonos libres, e agora, no medio de tanto avance e tanto conto, volvemos cara atrás, convertidos en prisioneiros de nós mesmos.
Isto é o que chaman progreso.
Rematando co xénero humano, creando barreiras.
Encadeados.
Encadeados ó que alguén chama progreso.

Mensaxe para quen queira.

Queridos lectores, son Unha Voz e teño algo que decirvos.
Moro nesta terra dende que a miña memoria o lembra; vin de todo canto pode percorrer estes camiños.
De todo?
Básome na única certeza certa cando afirmo, que nin cando morra, nin aínda que vivira cincocentas vidas coma esta, podería ver de todo o que esta terra dispón.
De verdade, non vos dades conta de todo o que temos? Día a día teño a oportunidade de comprobar que hai persoas cuxo corazón ten unha franxa azul e unha estrela vermella no medio debuxada; xente que non ten reparo en dicir abertamente, que comparten e levan ese sentimento que, con perdón ós coñecidos casteláns, é preciso ser galego para sentir. Temos o camiño aberto polos que viñeron antes que nós, e a nosa misión é deixarllo máis fácil ós que virán despois.
É fermoso comprobar que hai xente, capaz de portar e compartir este ideal único co que nace cada galego e galega do mundo. Emocióname que un anaquiño da vosa vida estea adicado a este anaco de terreo.
Pero non todo é tan transparente. Polo de agora, nin sequera somos unha minoría.
Debemos darnos de conta de que os maiores detractores de Galiza son os propios galegos, ¡Compartimos terreo con eles!
Pero estamos cegos. Deixámonos tanto a pel en tentar que o noso folclore sexa respetado fóra, que non vemos o que temos na casa.
Vergoña.
Vergoña de lingua, vergoña de historia. Vergoña de cultura. ¡Galegos que foxen! ¿De quén?
¡DE SI MESMOS!
Abrámo-los ollos, e miremos cara dentro. Galiza nos necesita, agora máis ca nunca.
O momento é aquí e agora.

LINGOA PROLETARIA DO MEU POBO

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa nan saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os valeiros,

non falo pra os estúpidos,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño...

Onde queira que esteas..

A doce muller reposa no leito
pensando sen ve-la súa vida pasar
a mente vagando cos ollos no teito
quén este mal che puidera arrincar!

Viúva casou, cun bo mariñeiro,
que foxe cos ventos ó compás do mar
fermosa meniña mora no seu ventre
sen pai dende nova aprendeu a medrar.

A nena naceu cun futuro incerto
pois nada doada era a vida sen pai
se ben o mundo lle ficou aberto
foi grazas á dura suor da súa nai.

A filla medraba, topando cun home
Con quén ó mundo os seus fillos botar
fachendosa avoa os olla sorrinte
boa maneira de non descansar.

Topouse ó fin coa vida resolta
os ledos netiños a súa condición;
quen imaxinou puider da-la volta
á vida de ensoño que tanto buscou.

Unha sombra negra do soño a espertaba
invadindo o corpo da boa muller
Pois isto non é máis que xogo de azar
ninguén sabe a quén lle ha de tocar.

Devorada por dentro sen máis dilación
non atende a rezos nin boa razón
forza sobrehumana da morte a logra salvar
Camiña vixiante coa luz do luar.

Pasaban os anos, a sombra corría
a boa muller xa languidecía
escura e sen forza, morna realidade
antes morrer que escoita-la verdade.

Seu bo pensamento trocou en máis nada
O seu corazón atopaba parada
Marchou ó carón da luz da súa vida
durmiu sen ter febre, nin dor nin ferida.

E así pode que remate este conto
da forte señora vestida de loito
de vida gañada, caendo no erro
Contámo-la historia da dama de ferro.

Quérote, avoa.

OUTRO POEMA DA TERRA MÁIS

Non quero volver falar

Dalgo tan e tan falado

Paisaxe verde galego

Quén non o ten escoitado?

Xa o dixo noso Eduardo

Cando poeta namorado

Da terra creaba versos

Verdor cinguido dos castros

E a nosa Rosalía,

Non o ten ben comentado?

De maravillas de lenda

Moitos teñen recitado

Pero o caso; este tema

Difícil non mencionalo

Tan fermoso ben temos

Digno de ser admirado

Terriña galega nosa,

Tesouro mellor gardado

Abre as portas o mundo

Quen pode non desexalo?

Aprende a valorar, galego

Da terra a túa natureza

Pois xamáis vin, na miña vida

Paraxe de tal beleza.

Onte, antonte, hoxe, mañán. Sempre.

Hoxe, día das letras galegas.

Tódolos que amamos esta lingua sentimos este día coma noso, e estamos ditosos que de exista un día así.

Todos?

Non. 

Non queremos ó noso pai tódolos días? Ou só o queremos o día do pai? Sabedes moi ben a resposta. 

Deberiamos lembra-la terra, lembra-la lingua, lembrarnos a nós tódolos días da nosa vida, e non só hoxe.

Temos motivos para estar orgullosos do que temos, ou non?

Sexa como sexa, hoxe é un día que celebrar; e non só porque sexa festivo.

Hoxe é o día da patria.

A resposta é sinxela.

¿Qué ten esta terra, capaz de facer que tantos perderan á cabeza por ela?
¿Qué é, señores, o que a fai diferente ó resto?
¿Qué pode empurrar a un home a perde-la vida por un anaco de terreo?
A resposta, xentes de ben ou de mal, é que iste non é un anaco de terreo calquera.
É unha muller fermosa e fértil, de cabelos verdes e longos, corpo forte e cos pes sempre feitos ó camiño, bicándonos con beizos de xeo.
Mans abertas e brancas, convidándonos a vivir no seu ventre, ollos abertos que todo o ven.
Paraíso para algúns, perdición para outros.
Galiza para todos.

Non todo é da cor do vento.

A superficie de Galicia é ampla, nela cabe todo; é unha terra libertaria onde hai lugar para todo o que a queira.

Como aquí cabe todo, hai de todo.

Temos dende os loitadores que sosteñen a súa vida sobre uns ideais polos que a viva voz pelexan; nos que se fundamenta o seu vivir.

Os hai silenciosos, sorrintes, felices e cheos; sen preocupacións.

Os hai sumisos. Grises. Sen vida, sen forza. Sen aspiracións. Coa felicidade que o pasotismo produce.

Os hai carraxentos e cheos de alevosía, que rezuman maldade ó seu paso, coa lingua envelenada, que gozan como trasnos e sorríen coma demos.

Pero noutra parte, Galicia chora. 

Galicia morre de fame. Galicia medra na rúa. 

Galicia non coñece máis amor que o que perdeu; Galicia ten frío e Galicia morre de calor.

Galicia é esquecida. 

Esquecida por nós, esquecida polos seus propios fillos.

Bágoa

Hoxe, onte, antonte, o ceo galego viste de gris.
Existe nesta terra, por mor do devenir ou qué sei eu, un home ou muller de mal, que, sen un motivo que eu poida chegar a comprender, disfruta vendo arder ó seu propio patrimonio.
Si, oxe as Fragas do Eume berran sen que ninguén as escoite, mentres o seu corpo morre en silencio.
Bendita xoia galega que non soubemos apreciar ata que agora a perdemos.
Mestúrase a dor co vento e as cinzas enchen a paisaxe, voan os recordos do verdor de anos atrás que xa non existe, e no seu lugar queda unha negrura da cor da noite.

DENTRO OU FORA

Se non vas defende-la patria, atrás.
Se non vas morrer polos teus ideais, atrás.
Se, sendo galego non te sintes como tal, atrás
Se non che importa ver morir á terra, atrás.

Non podes camiñas connosco se non nos respetas.
Nós, escollímo-lo noso camiño cando, despois de nacermos galegos, decidimos seguilo sendo.
Todos recibimos esa invitación ó nacer nesta terra;
 despois somos nós os que decidimos se queremos vivir como galegos, ou non.
..e ti, cal é o teu camiño?

DÍAS GRISES

Carballos vellos de podres pulmóns;
ledicia soterrada.
Cantos dos mares cheos de carbón,
raíz arrincada.

Montes e fragas, corazón baldeiro
Bebendo da ría as bágoas do ceo.
Negrura homoxénea non deixa vivir;
non quere atopar un lugar onde ir.

Lémbraste, de cando aínda vivías?
a lúa do ceo é curiosa.
Non garda recordos, pois nunca viviu
querendo loitar, polo que non existiu.

Coa unlla do meu dedo máis firme

Anxo negro de versos de xeo,
singular personaxe de ollada perdida,
poeta maldito encerrado no ceo;
nos seus recordos morría de sida.

Polémica imaxe, bulía carraxe
postura ausente, fica indiferente
corazón ceibe, alma enxebreira
a vída gardáballe desgraza e xenreira.

Náufrago dentro do seu propio paraíso,
figura malfadada da súa xeración;
querendo vivir, do que o destino non quixo
presencia Pereiro a súa destrucción.

Pero xamáis se agochou,
entre a morte e a vida loitou,
negro paxaro, libre voóu
homenaxe galega a Pereiro, Lois.

TERRA VIRXE

A miña terra, terra dona dos meus mares, respira a friaxe dos ventos do norte, o verde dos campos, os berros azuis mariñeiros. As sombras dos carballos xogando ás agochadas nos montes, as bágoas húmidas das fragas, feitizos de meigas, noites de queimada.
Contos de vellas, nas túas orellas, herdanza lendaria; pobo celta de corazón de ferro e sangue de lume, sostendo a terra cos ombreiros fortes e a suor do traballo, coa fronte bicando ás nubes, cheos de Galicia ata o máis profundo, felices, galegos, orgullo de patria.
A carraxe dos mares bate nos golfos, mordéndolle os barcos, trepando ata acadar os cumios dos faros, inspirando ós poetas; os choros dos ventos mesturados coa chuvia, bañando a nación; ceos de cor gris perenne amarrados ó norte, que encollen ás almas; árbores facéndose agarimos, vixiando que a nosa historia perdure paralela ó tempo.
Sangue cor azul, verde e gris, cores galegas;
Cores dun pobo celta, Galicia; ceibes somos e ceibes seremos sempre.

FORTE

Voces mariñas, voces flamantes
voces de nenos de berros chamantes,
voces escuras de xentes doentes,
voces frías de amarguras quentes.
Voces de vellas, voces dos mares,
voces molladas afogadas nos lares,
voces carraxentas, pedindo xustiza,
voces galegas, voces de Galiza.
Voces viaxando co mar cara as estrelas,
voces tentando rompe-las cadeas,
voces lembrando metidas en veas,
que morren e viven polo que paga a pena.
Voces cantantes, voces sumisas,
voces caladas, axusticiadas
voces baixando tra-la subida,
voces que chegan, voces que o negan,
voces devotas e outras tantas ateas.
Voces famentas, voces miserables
voces que nunca se mostran amables,
voces correntes, e outras patriotas
voces que con sangue, pola súa terra loitan.
Voces chorando de felicidade,
voces quecendo de amor e saudade.

Lingua, ¿capaz ou incapaz?

22 de marzo, 2012; unha parada de autobús calquera nunha cidade calquera.
Miro cara a miña dereita: varón de mediana idade, de avanzada calvicie e ollos negros xoguetea coas chaves, ó tempo que emite o seguinte comentario á muller que ten ó lado.
- A mi no me parece normal este uso del gallego, no me parece bien ni que se la considere lengua. Seamos realistas y llamémosla por lo que es, un dialecto del castellano, sin más ciencia, el idioma de la incultura en Galicia.
Ó que ela responde:
-Completamente de acuerdo, mis hijos detestan el gallego y se les obliga a estudiarlo en el colegio como si de una lengua se tratase.
A conversación continúa pero eu xa non a escoito. Poño os auriculares e comezo a pensar.
¿É o galego unha lingua digna de estudo? Hai moi diversas opinións sobre o particular, uns din que si, outros que non, a maioría nin o plantea, ¿Por qué?
O galego, a lingua suave por excelencia, lingua celta, lingua nosa. Lingua por cuxa defensa moitos morreron, feita de menos moitas veces, despreciada e alabada; querida e odiada, sexa como sexa, nosa.
É unha porción de cada galego e galega do mundo, esa indentidade, o que nos distingue do resto; porque se ti levas a Galicia no corazón, crerás que os berros en lingua galega son os que mellor e máis alto se escoitan, cun clamor que pode alzar mans e mans, que fará resoar o ardor desta nosa lingua amada ata donde queiramos nós que chegue.
Cóidaa, é túa.
É nosa.